Co w twoim życiu jest największym autorytetem, szczególnie wtedy, gdy sprawy nieco się komplikują, a ty musisz stawić czoło przeciwnościom losu? Na czym wówczas polegasz? Zastanów się przez chwilę, co jest twoim przewodnikiem, kiedy potrzebujesz znaleźć wyjście z trudnej sytuacji. Co wskazuje ci drogę, kiedy mierzysz się z wzburzonym morzem szalejących emocji? Najbardziej wiarygodnym autorytetem i kierunkowskazem jest Słowo Boże. To właśnie Biblia jest ponadczasowym źródłem zaufania i kluczem do tajemnic życiowych burz i zawirowań.

Z tego artykułu dowiesz się, czym jest ufność i dlaczego zaufanie Bogu jest jak kompas, który wyznacza dobrą drogę.

Czym jest zaufanie?

W Biblii zaufanie jest jedną z najważniejszych cech wiary. Wierzyć, znaczy tyle co pokładać zaufanie w Bogu. Zarówno wiara, jak i zaufanie są ze sobą ściśle związane. Stary i Nowy Testament używają tego samego słowa na określenie UFAĆ i WIERZYĆ.

• W Starym Testamencie zaufanie wiąże się zazwyczaj z wyborem szukania wsparcia u niegodnych tego zaufania osób albo z zaufaniem tylko Bogu.
• Zaś zaufanie w Nowym Testamencie często ma związek z upomnieniem, by ufać w Bożą dobroć i Jego obietnice. U św. Pawła słowo UFAĆ oznacza: wierzyć w Boga i w Jezusa Chrystusa.

Zaufanie w Starym Testamencie

Zaufanie i wiara w Starym Testamencie są ściśle powiązane. Hebrajskie słowo AMAN może oznaczać zarówno UFAĆ, jak i WIERZYĆ. W Starym Testamencie słowem oznaczającym zaufanie jest BATACH. Czasownik ten pierwotnie oznaczał „być w bezpiecznej sytuacji”, „czuć się swobodnie”. Takie znaczenie znajdujemy na przykład w Księdze Sędziów 18,7.

W innych tekstach, słowo BATACH oznacza zaufanie i ma negatywną konotację. Czuć się bezpiecznie, ale potem być rozczarowanym, ponieważ ktoś polega na niegodnych zaufania ludziach lub rzeczach.

Tak jest na przykład, gdy ludzie pokładają swoją ufność w bożkach (Księga Psalmów 115,8; Księga Izajasza 42,17), w innych ludziach (Księga Jeremiasza 17,5), w armiach ( Księga Izajasza 36,4-9; Księga Ozeasza 10,13) lub bogactwach (Księga Przysłów 11,28; Księga Psalmów 49,7).

Ufność w Bogu

Stary Testament upomina ludzi, by nie szukali wsparcia u niegodnych zaufania osób, a ufali tylko Bogu (zob. Księga Przysłów 3,5; Księga Jeremiasza 17,5-7), ponieważ tylko w Bogu znajdą bezpieczeństwo. Wtedy, gdy człowiek znajduje się w trudnej sytuacji lub niesprzyjających okolicznościach, może szukać bezpieczeństwa i ochrony w Bogu. Ci, którzy ufają Bogu, otrzymują bogactwo i ochronę oraz będą otoczeni miłością.

W psalmach poeci regularnie wyznają swoje zaufanie Bogu (zob.  Księga Psalmów 13,6;  26,1;  28,7). Autor Psalmu zawsze, gdy znajduje się w sytuacji zagrożenia, nie ma innego wyjścia, jak tylko zaufać Bogu. Poczucie bezpieczeństwa przy Bogu jest jedynym solidnym oparciem w życiu człowieka.

Ufać i wierzyć

Drugim słowem w języku hebrajskim, które oznacza zaufanie jest AMAN. Ogólne znaczenie tego słowa to „być stanowczym, być pewnym, być niezawodnym”. Aman może być również użyte w konkretnym sensie, aby wskazać, że ktoś ufa Bogu. Ci, którzy pokładają swoją ufność w Bogu, opierają się na Bożej niezłomności i wiarygodności (zob. Księga Rodzaju 15,6).

Słowo AMAN można również przetłumaczyć jako „wierzyć” (zob.  Księga Psalmów 78,22). Ufność i wiara w Starym Testamencie są więc ściśle związane.

Ufność w Nowym Testamencie

Ufność w Nowym Testamencie często ma związek z dopominaniem się o ufność w dobroć Boga i Jego obietnice. Greckie słowo UFAĆ może również oznaczać WIERZYĆ. U św. Pawła słowo ufać coraz częściej nabiera znaczenia, które sprowadza się do wiary w Boga i w Jezusa Chrystusa.

W Nowym Testamencie UFAĆ i WIERZYĆ ma takie samo znaczenie. Używa się jednego słowa PISTEUO i używa się go, aby wskazać, że dana osoba pokłada swoją ufność w Bogu. To znaczenie występuje także często w cytatach ze Starego Testamentu (zob. 1 List św. Piotra 2,7, List św. Pawła do Rzymian 4,11; List do Hebrajczyków 2,13).

Ufność w Boga

W Ewangelii PISTEUO oznacza na ogół ufność w pomoc Boga i w Jego moc czynienia cudów. Jezus napomina lud, aby ufał Bogu i nie martwił się (zob. Ewangelia św. Marka 11,22).

Również inne teksty podkreślają, że człowiek nie powinien ufać sobie, lecz tylko Bogu (zob. 2 List św. Pawła do Koryntian 1,9; List św. Pawła do Galatów 3,3).

Ufanie Bożym obietnicom

Ponadto słowo UFAĆ jest używane w Dziejach Apostolskich 27,25 , słowo to daje pewność, że wszystko pójdzie tak, jak Bóg mu powiedział. Święty Piotr w swoim drugim liście oczekuje nowego nieba i nowej ziemi, jak obiecał Bóg (2 List św. Piotra 3,13).

Biblia podkreśla znaczenie zaufania Bogu, a nie ufania ludzkim przywódcom czy armiom z rydwanami i końmi (zob. Księga Psalmów 20,7). Może też sugerować, że władza, na której zależy Bogu, to miłość, a nie siła. Mocnym przesłaniem proroków Izraela i Tory jest to, że lud miał pokładać swoją ufność w Bogu, a nie w ziemskich przywódcach, bogactwie, obcych mocach czy bożkach (zobacz Księga Wyjścia 20,2-6; Księga Izajasza 31,1-5; Księga Ozeasza 4,17-19; 14,1-3).

Jezus zachęca wszystkich do zaufania i służby Bogu oraz do miłości bliźniego. Bóg posłał Jezusa, aby przebaczyć i uwolnić wszystkich, którzy mu ufają. Paweł mówi w Liście św. Pawłą do Rzymian 3,22, że jest to jedyny sposób, aby być akceptowanym przez Boga.